Een stukje achtergrond: Wie ben ik

Een stukje achtergrond: Wie ben ik

Mijn naam is Brigitte Schrijvers. Ik ben 42 jaar. Ik heb een leven achter de rug dat men nou niet bepaald gemiddeld kan noemen. Ik heb een hele zware jeugd achter de rug waarin ik zwaar mishandeld en misbruikt ben. Ik zal hier niet ingaan op de details omdat veel mensen tegenwoordig wel een voorstelling kunnen maken waar het hier over gaat. En daarnaast richt ik mijn leven op de toekomst en neem uit het verleden alleen de lessen mee en de tools die ik heb mogen aanleren. Mijn zware rugtas is een tas levenservaring en bronnen van wijsheid en kennis geworden. Daarin heb ik deze, dankzij jaar 25 therapie en lijden, kunnen transformeren.

Ik was een verlegen meisje dat amper de wereld in durfde te kijken. Ik was in staat om heel jong al de wereld te aanschouwen en mij te verwonderen over de hardheid, respectloosheid, oorlogen, haat, discriminatie, moord, enz, enz. Een groot deel van waar de mens toe in staat is heb ik aan den lijve ondervonden. Letterlijk. Maar dan met het lijfje van een klein meisje dat op zoek was naar geluk, rechtvaardigheid en de waarheid.

Ik was als kind altijd al anders dan anderen en in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten veel wijzer en met totaal andere zaken bezig dan het dagelijks leven. Ik leefde mijn eigen leventje met mijn eigen principes waarmee ik ter wereld kwam. Deze heb ik altijd kunnen blijven volgen. Dat is namelijk wie ik ben en wat ik uit wil stralen. Ik ben mijzelf, ondanks de pesterijen en bedrog altijd trouw gebleven. Ik geloofde in mijn waarden en de waarheid. En dat doe ik nog steeds tot op de dag van vandaag. Dat betekent niet dat ik star ben of rigide vasthou aan gewoonten. Ik pas mijn waarden elke dag aan aan wat mijn hart voelt in een situatie. Maar de kern van waaruit ik die op stel is er één van liefde, respect, waarheid, oprechtheid en zorg. Puur en zonder inlevering van mijn ziel.

Dat hierdoor mijn leven wat moeilijker is geworden is waar. Maar als kind was ik mij niet bewust dat ik hierin anders was dan het gemiddelde kind en de gemiddelde mens. Ik wist wel dat ik anders was dan de meesten, maar door de mishandelingen en dergelijke ben ik buiten positief menselijk contact om begonnen in het leven. Ik leefde bij wijze van spreken, meer als een kat dan als een mens. Ik kreeg de liefde, warmte en de zorg van de katten. En at zelfs mee als ik honger had en geen eten kreeg vanuit het gezin.

Het klinkt allemaal erg zwaar en triest en ik besef ook dat dit mensen kan afschrikken. Maar zie het als ik zie. Ik ben een kind van God. Net als u. God heeft mij op de wereld gezet met een aantal lessen die ik dit leven mag volgen om een level hoger te komen en de taken die Hij mij dit leven geeft te mogen uitvoeren. Ik ben in de diepste holtes van grotten en putten geweest en heb in de tijd dat ik in therapie was op de modder in de grond gelegen. Bij wijze van spreken. Ik heb een aantal keer geprobeerd mijn leven te beëindigen. Het lijden was zo zwaar dat het dragen ervan nauwelijks tot de mogelijkheden behoorde. Ik ben een keer met mijn hoofd naar beneden van een hoge trap af gedoken en wilde mijn nek breken. Halverwege voelde ik een hand in mijn rug en kwam letterlijk op mijn knieën terecht. Ik voel mijn knieën nog vaak, maar dit heeft mij wel op de plek gezet waar ik hoor. Op de wereld met al mijn ervaring en kennis.

Ik heb een zeer diep lijden gekend. Een lijden die men op deze wereld onder zeer zware depressie, ptss, eetstoornissen, angsten en paniekstoornissen, depersonalisatie, derealisatie, borderline persoonlijkheidsstoornis, psychoses en dis heeft ondergebracht. Ik zie die etiketten puur als een hulpmiddel om de therapeuten tegen te komen die verstand hebben van de gevolgen van ernstige kindertramata. Verder zegt het mij weinig. Ik heb in die 25 jaar therapie veel overwonnen. Ik ben één voor één genezen verklaard van alle diagnoses, inclusief borderline. Ik werk nu nog aan het laatste restje dissociatie. Maar ben zo goed als klaar met therapie. Ik heb hard gewerkt in mijn leven om zover te komen.

Jammer genoeg niet betaald, zoals de meesten van u wel hebben kunnen doen. Ik heb veel veel gestudeerd in mijn leven. Maar dit was voor mij louter om het leven en de mens te kunnen begrijpen. Toen ik net het ouderlijk huis uit was heb ik mij wel ingeschreven bij een opleiding tot A-verpleegkundige. Deze heb ik na vier jaar voltooid en heb een jaar als verpleegkundige gewerkt totdat ik psychisch in de knoei raakte. Tijdens die opleiding werd het ziekenfonds niet vergoed, dus heb ik een opleiding tot leidster kinderopvang tegelijkertijd gevolgd en hier stages op gelopen en ook afgesloten met een diploma. Mijn hart ligt bij mensen.

Maar mijn start was moeilijk. Ik ben zo afgezonderd opgegroeid dat ik alles kunstmatig aangeleerd heb en zelfs nu nog dagelijks aanleer. Vorige week heb ik nog geleerd dat je soms een wensje mag doen als je een kaarsje uitblaast. En vorig jaar heb ik geleerd mijn veters te strikken. En van mijn therapeuten heb ik geleerd wat normaal is in het leven en wat niet. Ook heb ik geleerd met mes en vork te eten en normaal te communiceren met mensen. Wat zeg je bijvoorbeeld als iemand je groet. Ik heb veel geleerd en leer elke dag nog. Is soms ook een voordeel. Het leven blijft boeiend. Juist ook omdat ik momenteel de leuke kanten van het leven leer kennen. Het leven zit vol met mooie mensen en mooie verrassingen die ik voorheen nog niet had leren kennen. Ik ben dankbaar dat ik leef en ondanks de situatie een gelukkig mens.