Een stukje achtergrond: Wie ben ik
Mijn naam is Brigitte Schrijvers. Ik ben 42 jaar. Ik heb een leven achter de rug dat men nou niet bepaald gemiddeld kan noemen. Ik heb een hele zware jeugd achter de rug waarin ik zwaar mishandeld en misbruikt ben. Ik zal hier niet ingaan op de details omdat veel mensen tegenwoordig wel een voorstelling kunnen maken waar het hier over gaat. En daarnaast richt ik mijn leven op de toekomst en neem uit het verleden alleen de lessen mee en de tools die ik heb mogen aanleren. Mijn zware rugtas is een tas levenservaring en bronnen van wijsheid en kennis geworden. Daarin heb ik deze, dankzij jaar 25 therapie en lijden, kunnen transformeren.
Ik was een verlegen meisje dat amper de wereld in durfde te kijken. Ik was in staat om heel jong al de wereld te aanschouwen en mij te verwonderen over de hardheid, respectloosheid, oorlogen, haat, discriminatie, moord, enz, enz. Een groot deel van waar de mens toe in staat is heb ik aan den lijve ondervonden. Letterlijk. Maar dan met het lijfje van een klein meisje dat op zoek was naar geluk, rechtvaardigheid en de waarheid.
Ik was als kind altijd al anders dan anderen en in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten veel wijzer en met totaal andere zaken bezig dan het dagelijks leven. Ik leefde mijn eigen leventje met mijn eigen principes waarmee ik ter wereld kwam. Deze heb ik altijd kunnen blijven volgen. Dat is namelijk wie ik ben en wat ik uit wil stralen. Ik ben mijzelf, ondanks de pesterijen en bedrog altijd trouw gebleven. Ik geloofde in mijn waarden en de waarheid. En dat doe ik nog steeds tot op de dag van vandaag. Dat betekent niet dat ik star ben of rigide vasthou aan gewoonten. Ik pas mijn waarden elke dag aan aan wat mijn hart voelt in een situatie. Maar de kern van waaruit ik die op stel is er één van liefde, respect, waarheid, oprechtheid en zorg. Puur en zonder inlevering van mijn ziel.
Dat hierdoor mijn leven wat moeilijker is geworden is waar. Maar als kind was ik mij niet bewust dat ik hierin anders was dan het gemiddelde kind en de gemiddelde mens. Ik wist wel dat ik anders was dan de meesten, maar door de mishandelingen en dergelijke ben ik buiten positief menselijk contact om begonnen in het leven. Ik leefde bij wijze van spreken, meer als een kat dan als een mens. Ik kreeg de liefde, warmte en de zorg van de katten. En at zelfs mee als ik honger had en geen eten kreeg vanuit het gezin.
Het klinkt allemaal erg zwaar en triest en ik besef ook dat dit mensen kan afschrikken. Maar zie het als ik zie. Ik ben een kind van God. Net als u. God heeft mij op de wereld gezet met een aantal lessen die ik dit leven mag volgen om een level hoger te komen en de taken die Hij mij dit leven geeft te mogen uitvoeren. Ik ben in de diepste holtes van grotten en putten geweest en heb in de tijd dat ik in therapie was op de modder in de grond gelegen. Bij wijze van spreken. Ik heb een aantal keer geprobeerd mijn leven te beëindigen. Het lijden was zo zwaar dat het dragen ervan nauwelijks tot de mogelijkheden behoorde. Ik ben een keer met mijn hoofd naar beneden van een hoge trap af gedoken en wilde mijn nek breken. Halverwege voelde ik een hand in mijn rug en kwam letterlijk op mijn knieën terecht. Ik voel mijn knieën nog vaak, maar dit heeft mij wel op de plek gezet waar ik hoor. Op de wereld met al mijn ervaring en kennis.
Ik heb een zeer diep lijden gekend. Een lijden die men op deze wereld onder zeer zware depressie, ptss, eetstoornissen, angsten en paniekstoornissen, depersonalisatie, derealisatie, borderline persoonlijkheidsstoornis, psychoses en dis heeft ondergebracht. Ik zie die etiketten puur als een hulpmiddel om de therapeuten tegen te komen die verstand hebben van de gevolgen van ernstige kindertramata. Verder zegt het mij weinig. Ik heb in die 25 jaar therapie veel overwonnen. Ik ben één voor één genezen verklaard van alle diagnoses, inclusief borderline. Ik werk nu nog aan het laatste restje dissociatie. Maar ben zo goed als klaar met therapie. Ik heb hard gewerkt in mijn leven om zover te komen.
Jammer genoeg niet betaald, zoals de meesten van u wel hebben kunnen doen. Ik heb veel veel gestudeerd in mijn leven. Maar dit was voor mij louter om het leven en de mens te kunnen begrijpen. Toen ik net het ouderlijk huis uit was heb ik mij wel ingeschreven bij een opleiding tot A-verpleegkundige. Deze heb ik na vier jaar voltooid en heb een jaar als verpleegkundige gewerkt totdat ik psychisch in de knoei raakte. Tijdens die opleiding werd het ziekenfonds niet vergoed, dus heb ik een opleiding tot leidster kinderopvang tegelijkertijd gevolgd en hier stages op gelopen en ook afgesloten met een diploma. Mijn hart ligt bij mensen.
Maar mijn start was moeilijk. Ik ben zo afgezonderd opgegroeid dat ik alles kunstmatig aangeleerd heb en zelfs nu nog dagelijks aanleer. Vorige week heb ik nog geleerd dat je soms een wensje mag doen als je een kaarsje uitblaast. En vorig jaar heb ik geleerd mijn veters te strikken. En van mijn therapeuten heb ik geleerd wat normaal is in het leven en wat niet. Ook heb ik geleerd met mes en vork te eten en normaal te communiceren met mensen. Wat zeg je bijvoorbeeld als iemand je groet. Ik heb veel geleerd en leer elke dag nog. Is soms ook een voordeel. Het leven blijft boeiend. Juist ook omdat ik momenteel de leuke kanten van het leven leer kennen. Het leven zit vol met mooie mensen en mooie verrassingen die ik voorheen nog niet had leren kennen. Ik ben dankbaar dat ik leef en ondanks de situatie een gelukkig mens.
zondag 28 november 2010
Wat doe ik op een dag
Wat doe ik op een dag
Zoals ik in voorgaand bericht schreef ben ik verpleegkundige geweest en na een jaar als gediplomeerd gewerkt te hebben, psychisch in de problemen geraakt door mijn kindertijd. Ik ben in de WAO gekomen in 1991 en tot op heden zit ik daar nog in. Ik ben volgens de keuringsarts niet in staat om te werken op dit moment. En ik zie wel dat hij daar gelijk in heeft.
Dat wil niet zeggen dat ik thuis de hele dag mijn geraniums water zit te geven en gesprekken voer met mijn katten en huisraad. Ik heb een druk leven. Doordat ik zoveel kennis, levenservaring en mijn ziel heb meegekregen van God, help ik dagelijks veel mensen die psychisch in nood zitten en het leven niet meer aankunnen. Ik toon hen paden die ze kunnen nemen die ik zelf heb moeten ontdekken en neem ze soms letterlijk aan de hand mee moeilijke situaties in. Ik leer ze dat als je bepaalde situaties in een ander licht zet het ineens ook heel anders aan kan voelen en je er ineens iets mee kan. En dat het je juist sterker en mooier maakt als je er doorheen komt. Mij is het gelukt en ik ben echt niet zo anders dan anderen. Ik ben gewoon een mens op aarde en een kind van God. Met een taak om te onderwijzen. En dat wilde ik als kind al. Ik geniet van het leven. Ik zie zoveel mooie mensen om mij heen die zichzelf uit de modder kunnen trekken een ander pad op. Ik zie ze in bloei komen en gaan leven. Ik zie ze rust en vrede vinden en krachtig worden. Wat is er nou mooier dan dat. En zelf wordt ik ook elke dag sterker en krachtiger hierdoor. Zij lopen namelijk mijn pad. Ik heb in mijn leven, vanaf kinds af aan al honderden, en wellicht zelfs duizenden mensen, een stukje verder geholpen richting zichzelf en het geluk. En ik geniet er elke dag nog van en voel mij vereerd dat God mij deze taak gegeven heeft. Ik dank Hem elke dag.
Zoals ik in voorgaand bericht schreef ben ik verpleegkundige geweest en na een jaar als gediplomeerd gewerkt te hebben, psychisch in de problemen geraakt door mijn kindertijd. Ik ben in de WAO gekomen in 1991 en tot op heden zit ik daar nog in. Ik ben volgens de keuringsarts niet in staat om te werken op dit moment. En ik zie wel dat hij daar gelijk in heeft.
Dat wil niet zeggen dat ik thuis de hele dag mijn geraniums water zit te geven en gesprekken voer met mijn katten en huisraad. Ik heb een druk leven. Doordat ik zoveel kennis, levenservaring en mijn ziel heb meegekregen van God, help ik dagelijks veel mensen die psychisch in nood zitten en het leven niet meer aankunnen. Ik toon hen paden die ze kunnen nemen die ik zelf heb moeten ontdekken en neem ze soms letterlijk aan de hand mee moeilijke situaties in. Ik leer ze dat als je bepaalde situaties in een ander licht zet het ineens ook heel anders aan kan voelen en je er ineens iets mee kan. En dat het je juist sterker en mooier maakt als je er doorheen komt. Mij is het gelukt en ik ben echt niet zo anders dan anderen. Ik ben gewoon een mens op aarde en een kind van God. Met een taak om te onderwijzen. En dat wilde ik als kind al. Ik geniet van het leven. Ik zie zoveel mooie mensen om mij heen die zichzelf uit de modder kunnen trekken een ander pad op. Ik zie ze in bloei komen en gaan leven. Ik zie ze rust en vrede vinden en krachtig worden. Wat is er nou mooier dan dat. En zelf wordt ik ook elke dag sterker en krachtiger hierdoor. Zij lopen namelijk mijn pad. Ik heb in mijn leven, vanaf kinds af aan al honderden, en wellicht zelfs duizenden mensen, een stukje verder geholpen richting zichzelf en het geluk. En ik geniet er elke dag nog van en voel mij vereerd dat God mij deze taak gegeven heeft. Ik dank Hem elke dag.
Relaties en medemensen
Relaties en medemensen
Toen ik het huis uit ben gevlucht op mijn 18de ben ik meteen samen gaan wonen met een man die vijf jaar ouder was. Na vijf jaar ben ik met hem getrouwd. Na 21 jaar relatie, waarvan 16 jaar getrouwd te zijn geweest ben ik gescheiden van hem. Het was een man met een mooi hart maar met zware problemen. Zo zwaar dat, toen ik mij na jaren therapie wat ging ontwikkelen richting buitenwereld, hij helemaal gek werd en de controle verloor naar zijn gevoel. Hij was een star mens die beslist niet om kon gaan met veranderingen. En ik veranderde juist in steeds sneller tempo. Zijn starheid hield mij tegen te worden wie ik wilde zijn. Ik hou nog steeds van hem, maar heb uit liefde voor mijzelf en voor hem de moeilijkste beslissing genomen in mijn leven en hem losgelaten. Ik ben hem dankbaar voor alle zorg die hij mij gegeven heeft. Het gaat hem momenteel trouwens goed. Daar ben ik blij om.
De beslissing om te scheiden heb ik genomen onder vrij zware omstandigheden en de scheiding zelf is beslist niet gelopen zoals ik het wilde. Ik had de tijd willen hebben de relatie netjes en zorgvuldig af te sluiten. maar dit was niet mogelijk. Ik zal in het volgende stukje uitleggen hoe dit kwam.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
Toen ik het huis uit ben gevlucht op mijn 18de ben ik meteen samen gaan wonen met een man die vijf jaar ouder was. Na vijf jaar ben ik met hem getrouwd. Na 21 jaar relatie, waarvan 16 jaar getrouwd te zijn geweest ben ik gescheiden van hem. Het was een man met een mooi hart maar met zware problemen. Zo zwaar dat, toen ik mij na jaren therapie wat ging ontwikkelen richting buitenwereld, hij helemaal gek werd en de controle verloor naar zijn gevoel. Hij was een star mens die beslist niet om kon gaan met veranderingen. En ik veranderde juist in steeds sneller tempo. Zijn starheid hield mij tegen te worden wie ik wilde zijn. Ik hou nog steeds van hem, maar heb uit liefde voor mijzelf en voor hem de moeilijkste beslissing genomen in mijn leven en hem losgelaten. Ik ben hem dankbaar voor alle zorg die hij mij gegeven heeft. Het gaat hem momenteel trouwens goed. Daar ben ik blij om.
De beslissing om te scheiden heb ik genomen onder vrij zware omstandigheden en de scheiding zelf is beslist niet gelopen zoals ik het wilde. Ik had de tijd willen hebben de relatie netjes en zorgvuldig af te sluiten. maar dit was niet mogelijk. Ik zal in het volgende stukje uitleggen hoe dit kwam.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
Een dure les
Een dure les
In het huwelijk met mijn vorige partner heb ik ook altijd al mensen geholpen. Zo kwam ik een jonge vrouw tegen op internet die zwaar in de problemen zat en niet meer verder wilde leven. Ik ga niet zomaar bij mensen van internet op huisbezoek, maar ik voelde aan dat ze het echt meende en heb toen, ondanks een straatangst, de trein gepakt en 3 uur gereisd naar de andere kant van het land. Ik heb haar geholpen uit een situatie te ontsnappen waarin ze op het moment nog steeds bedreigd werd. Het was voor mij moeilijk om vaak naar huis te gaan omdat ze, elke keer als ik even naar mijn toenmalig partner wilde, zei dat ze het zonder mij niet zou redden en ze er wellicht niet meer zou zijn als ik terug zou komen.
Ik ging er van uit dat ze net als ik ook de waarheid sprak. Ik doe dit namelijk automatisch. Ik kan niet liegen. Bij mij hebben ze dit geplaatst onder het etiket, Syndroom van Asperger. Ik ben hoogbegaafd autist, zegt de therapeut. Maar u weet hoe ik over etiketten denk. Zolang het iets aan mijn leven toevoegt vind ik het oke, maar het hoeft mij niet te beperken. En dat doet het niet. Ik ben achter gaven gekomen die ik eerder nog niet kende van mijzelf en zaken waar ik moeite mee heb kan ik nu anders oplossen of accepteren. Ik ben geen wondermens. Ik hoef niet alles zelf te kunnen. Iedereen op aarde heeft zijn of haar gaven en daar mag je gerust gebruik van maken. Je hoeft niet als een mens het wiel elke keer zelf uit te vinden als deze al goed loopt bij een ander. Hulp vragen is geen zwakheid maar een kracht als het iets toevoegt aan je leven.
Mijn toenmalig echtgenoot wilde weten waar hij aan toe was en doordat die vrouw mij chanteerde met de dood had ik geen mogelijkheid om thuis de scheiding netjes te regelen. Ik kon af en toe op en neer reizen maar ze gaf mij geen tijd om alles goed af te ronden. Ik werd van beiden kanten onder druk gezet maar de druk die die vrouw mij gaf was een stuk hoger. Ik was, door de ervaringen uit mijn jeugd, bang voor boosheid van een ander. En daar maakte zij misbruik van. Iets dat mijn ex nooit zou doen. En juist door die mooie eigenschap trok hij aan het kortste lontje en ik heb de scheiding doorgezet. Het spijt mij voor mijn ex dat de manier waarop dit is gebeurd zo hard en moeilijk was. Hij heeft beter verdiend dan dat.
Ik heb die jonge vrouw dag en nacht geholpen, maar zij ging mij steeds meer onder druk zetten. Vanaf het begin af aan kon ik haast niet meer slapen omdat ze mij wakker hield met haar problemen. En dat ondanks de slaapproblemen waar ik al mee bekend was. Financieel zat ze zwaar in de problemen. Ik had wat spaargeld en heb haar af en toe wat geholpen in het begin. Ze had bewindvoering en beloofde mij het terug te betalen. Ik ben een vrouw die gelooft in de waarheid en beloftes zijn goud. Maar ik had hier, en dat zag ik achteraf pas, te maken met een vrouw die precies tegenovergesteld was. Zij was namelijk een pathologisch leugenaar en oplichter. Ze maakt gebruik van de zwakheden van mensen om geld los te troggelen. Ik was niet het eerste slachtoffer en zeker ook niet de laatste. Mijn naïviteit en goedheid hebben mij de ogen gesloten. Toen mensen om mij heen mijn ogen wilden openen durfde ik het niet te geloven. Zo hard kan de wereld toch niet zijn? Toch wel. Ik gebruik mijn kennis en ervaring om mensen te helpen. Zo heb ik geleerd dat je met kennis ook precies het tegenovergestelde kan doen. God heeft de mens keuzes gegeven. En haar keuze was een andere dan de mijne.
Tijdens dat ik bij haar was liepen de schulden hoog op. Mijn vader is nog bijgesprongen met een lening om ons te helpen. Maar dat mocht niet baten. Er kwam honger in huis. Ik moest eten kopen van statiegeldflessen. Omdat zij het geld opmaakte aan luxe artikelen als computers, laptops, gitaar, games, enz, enz, enz. Als er weinig te eten in huis is is het moeilijk om te pakken als je het gevoel hebt dat je de ander daar mogelijk mee tekort doet. En ze gaf ook aan dat ik iets niet mocht eten omdat zij het had gewild. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Als kind heb ik honger gekend en ik zou een ander dat gevoel zeker willen besparen. Ik kon op den duur dus bijna niet meer eten en drinken en had om de haverklap een longontsteking. Rekeningen die ze beloofd had te betalen betaalde ze niet. Daar ben ik achteraf ook achtergekomen. En een zeer groot gedeelte van haar verhaal is gewoon een grote leugen. Het gebrek aan voeding, vocht en slaap heeft mijn weerstand zo verlaagd dat ik lichamelijk gezien in een staat van volledige uitputting raakte. Waar dit mee te maken had vertel ik in het volgende gedeelte.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
In het huwelijk met mijn vorige partner heb ik ook altijd al mensen geholpen. Zo kwam ik een jonge vrouw tegen op internet die zwaar in de problemen zat en niet meer verder wilde leven. Ik ga niet zomaar bij mensen van internet op huisbezoek, maar ik voelde aan dat ze het echt meende en heb toen, ondanks een straatangst, de trein gepakt en 3 uur gereisd naar de andere kant van het land. Ik heb haar geholpen uit een situatie te ontsnappen waarin ze op het moment nog steeds bedreigd werd. Het was voor mij moeilijk om vaak naar huis te gaan omdat ze, elke keer als ik even naar mijn toenmalig partner wilde, zei dat ze het zonder mij niet zou redden en ze er wellicht niet meer zou zijn als ik terug zou komen.
Ik ging er van uit dat ze net als ik ook de waarheid sprak. Ik doe dit namelijk automatisch. Ik kan niet liegen. Bij mij hebben ze dit geplaatst onder het etiket, Syndroom van Asperger. Ik ben hoogbegaafd autist, zegt de therapeut. Maar u weet hoe ik over etiketten denk. Zolang het iets aan mijn leven toevoegt vind ik het oke, maar het hoeft mij niet te beperken. En dat doet het niet. Ik ben achter gaven gekomen die ik eerder nog niet kende van mijzelf en zaken waar ik moeite mee heb kan ik nu anders oplossen of accepteren. Ik ben geen wondermens. Ik hoef niet alles zelf te kunnen. Iedereen op aarde heeft zijn of haar gaven en daar mag je gerust gebruik van maken. Je hoeft niet als een mens het wiel elke keer zelf uit te vinden als deze al goed loopt bij een ander. Hulp vragen is geen zwakheid maar een kracht als het iets toevoegt aan je leven.
Mijn toenmalig echtgenoot wilde weten waar hij aan toe was en doordat die vrouw mij chanteerde met de dood had ik geen mogelijkheid om thuis de scheiding netjes te regelen. Ik kon af en toe op en neer reizen maar ze gaf mij geen tijd om alles goed af te ronden. Ik werd van beiden kanten onder druk gezet maar de druk die die vrouw mij gaf was een stuk hoger. Ik was, door de ervaringen uit mijn jeugd, bang voor boosheid van een ander. En daar maakte zij misbruik van. Iets dat mijn ex nooit zou doen. En juist door die mooie eigenschap trok hij aan het kortste lontje en ik heb de scheiding doorgezet. Het spijt mij voor mijn ex dat de manier waarop dit is gebeurd zo hard en moeilijk was. Hij heeft beter verdiend dan dat.
Ik heb die jonge vrouw dag en nacht geholpen, maar zij ging mij steeds meer onder druk zetten. Vanaf het begin af aan kon ik haast niet meer slapen omdat ze mij wakker hield met haar problemen. En dat ondanks de slaapproblemen waar ik al mee bekend was. Financieel zat ze zwaar in de problemen. Ik had wat spaargeld en heb haar af en toe wat geholpen in het begin. Ze had bewindvoering en beloofde mij het terug te betalen. Ik ben een vrouw die gelooft in de waarheid en beloftes zijn goud. Maar ik had hier, en dat zag ik achteraf pas, te maken met een vrouw die precies tegenovergesteld was. Zij was namelijk een pathologisch leugenaar en oplichter. Ze maakt gebruik van de zwakheden van mensen om geld los te troggelen. Ik was niet het eerste slachtoffer en zeker ook niet de laatste. Mijn naïviteit en goedheid hebben mij de ogen gesloten. Toen mensen om mij heen mijn ogen wilden openen durfde ik het niet te geloven. Zo hard kan de wereld toch niet zijn? Toch wel. Ik gebruik mijn kennis en ervaring om mensen te helpen. Zo heb ik geleerd dat je met kennis ook precies het tegenovergestelde kan doen. God heeft de mens keuzes gegeven. En haar keuze was een andere dan de mijne.
Tijdens dat ik bij haar was liepen de schulden hoog op. Mijn vader is nog bijgesprongen met een lening om ons te helpen. Maar dat mocht niet baten. Er kwam honger in huis. Ik moest eten kopen van statiegeldflessen. Omdat zij het geld opmaakte aan luxe artikelen als computers, laptops, gitaar, games, enz, enz, enz. Als er weinig te eten in huis is is het moeilijk om te pakken als je het gevoel hebt dat je de ander daar mogelijk mee tekort doet. En ze gaf ook aan dat ik iets niet mocht eten omdat zij het had gewild. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Als kind heb ik honger gekend en ik zou een ander dat gevoel zeker willen besparen. Ik kon op den duur dus bijna niet meer eten en drinken en had om de haverklap een longontsteking. Rekeningen die ze beloofd had te betalen betaalde ze niet. Daar ben ik achteraf ook achtergekomen. En een zeer groot gedeelte van haar verhaal is gewoon een grote leugen. Het gebrek aan voeding, vocht en slaap heeft mijn weerstand zo verlaagd dat ik lichamelijk gezien in een staat van volledige uitputting raakte. Waar dit mee te maken had vertel ik in het volgende gedeelte.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
Relaties en medemensen
Relaties en medemensen
Toen ik het huis uit ben gevlucht op mijn 18de ben ik meteen samen gaan wonen met een man die vijf jaar ouder was. Na vijf jaar ben ik met hem getrouwd. Na 21 jaar relatie, waarvan 16 jaar getrouwd te zijn geweest ben ik gescheiden van hem. Het was een man met een mooi hart maar met zware problemen. Zo zwaar dat, toen ik mij na jaren therapie wat ging ontwikkelen richting buitenwereld, hij helemaal gek werd en de controle verloor naar zijn gevoel. Hij was een star mens die beslist niet om kon gaan met veranderingen. En ik veranderde juist in steeds sneller tempo. Zijn starheid hield mij tegen te worden wie ik wilde zijn. Ik hou nog steeds van hem, maar heb uit liefde voor mijzelf en voor hem de moeilijkste beslissing genomen in mijn leven en hem losgelaten. Ik ben hem dankbaar voor alle zorg die hij mij gegeven heeft. Het gaat hem momenteel trouwens goed. Daar ben ik blij om.
De beslissing om te scheiden heb ik genomen onder vrij zware omstandigheden en de scheiding zelf is beslist niet gelopen zoals ik het wilde. Ik had de tijd willen hebben de relatie netjes en zorgvuldig af te sluiten. maar dit was niet mogelijk. Ik zal in het volgende stukje uitleggen hoe dit kwam.
Toen ik het huis uit ben gevlucht op mijn 18de ben ik meteen samen gaan wonen met een man die vijf jaar ouder was. Na vijf jaar ben ik met hem getrouwd. Na 21 jaar relatie, waarvan 16 jaar getrouwd te zijn geweest ben ik gescheiden van hem. Het was een man met een mooi hart maar met zware problemen. Zo zwaar dat, toen ik mij na jaren therapie wat ging ontwikkelen richting buitenwereld, hij helemaal gek werd en de controle verloor naar zijn gevoel. Hij was een star mens die beslist niet om kon gaan met veranderingen. En ik veranderde juist in steeds sneller tempo. Zijn starheid hield mij tegen te worden wie ik wilde zijn. Ik hou nog steeds van hem, maar heb uit liefde voor mijzelf en voor hem de moeilijkste beslissing genomen in mijn leven en hem losgelaten. Ik ben hem dankbaar voor alle zorg die hij mij gegeven heeft. Het gaat hem momenteel trouwens goed. Daar ben ik blij om.
De beslissing om te scheiden heb ik genomen onder vrij zware omstandigheden en de scheiding zelf is beslist niet gelopen zoals ik het wilde. Ik had de tijd willen hebben de relatie netjes en zorgvuldig af te sluiten. maar dit was niet mogelijk. Ik zal in het volgende stukje uitleggen hoe dit kwam.
Werken in onderdrukking en pijn
Werken in onderdrukking en pijn
In de tijd dat ik samenwoonde met die vrouw die ik hielp had ik, zoals ik schreef bijna geen toegreep meer op voeding, drinken, slaap en ontspanning. We woonden in een eensgezinswoning. Na de scheiding is ze noodgedwongen bij mij ingetrokken. Haar woning werd gesloopt en ze had in mijn regio geen recht op een andere woning. Ze had dus praktisch gezien geen dak boven haar hoofd. En hoe een mens ook mag zijn, je laat een medemens niet op straat staan in mijn principes. Ik heb toen wel een samenlevingscontract opgesteld. Hou er rekening mee dat ik toen nog niet in de gaten had dat ik werd opgelicht. Ik nam toen nog aan dat ze de waarheid sprak.
We hadden een groot huis dat men een aantal katten en een hond veel onderhoud had. Zij gaf aan trauma's te hebben op het gebied van schoonmaken en huishoudelijk werk. Ze was ermee bezig bij de therapeut maar kon het nog niet doen. Als ik haar toch iets vroeg te doen dan werd ze kwaad en deed de klus met stampen en gooien. Ik kon dit slecht verdragen met mijn hoooggevoelige aard en deed het zelf dan maar in het vervolg. Ik heb haar een keer gezegd dat ik bang voor haar was, maar die reactie die ik daarop kreeg heeft mij wel duidelijk gemaakt dat ik dat soort uitspraken niet meer moest doen. Ik heb haar moeten beloven dat ik dat nooit meer zou zeggen. Anders zou ze er meteen een einde aan maken.
Ik deed alle klusjes in huis dus zelfstandig. Mijn lichaam raakte steeds meer op en ik bleef longontstekingen ontwikkelen met mijn allergische benauwde longen. Dit duurde maar voort en voort en de therapeut werd radeloos. Ze kon mij niet laten opnemen om mij te redden. Geen mogelijkheden in de regio. En de ambulance, die een keer in nood is gekomen toen ik weer bewusteloos viel in huis, kon mij niet meenemen omdat de achtergrond psychsish was. Zowel de lichamelijke als de geestelijke gzondheidszorg stonden machteloos. En ik nog meer.
Verschillende hulpverleners raadden mij aan om voor de zekerheid alles voor een eventueel overlijden op papier te zetten. Ik voelde dat het nodig was. Mijn hart stond af en toe stil en liep onregelmatig en mijn ademhaling stopte er ook vaak vanzelf even mee. Ook was ik regelmatig bewusteloos. Vooral ook tijden zwaardere huishoudelijke taken. Door de schulden die ze had gemaakt bij de PGB en WMO kon ik geen aanspraak meer maken op hulp van buiten af. Ik zat in een noodsituatie. Doch had ik ergens het gevoel, dat hoe zwaar het ook is en voelt, ik ook dit zou redden.
En dat is ook gelukt. Toen ik rond de kerstdagen twee jaar geleden zeer slecht lag is ze vertrokken en weer teruggegaan naar waar ze vandaan kwam. Ze had een huis gevonden op een vage manier. Ze heeft veel spullen meegenomen en haar zogenaamde mishandelaars waar ik haar van heb gered, hebben haar mee helpen verhuizen en ze woont nu een straat verder dan hun. En ik lag alleen doodziek in bed.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
In de tijd dat ik samenwoonde met die vrouw die ik hielp had ik, zoals ik schreef bijna geen toegreep meer op voeding, drinken, slaap en ontspanning. We woonden in een eensgezinswoning. Na de scheiding is ze noodgedwongen bij mij ingetrokken. Haar woning werd gesloopt en ze had in mijn regio geen recht op een andere woning. Ze had dus praktisch gezien geen dak boven haar hoofd. En hoe een mens ook mag zijn, je laat een medemens niet op straat staan in mijn principes. Ik heb toen wel een samenlevingscontract opgesteld. Hou er rekening mee dat ik toen nog niet in de gaten had dat ik werd opgelicht. Ik nam toen nog aan dat ze de waarheid sprak.
We hadden een groot huis dat men een aantal katten en een hond veel onderhoud had. Zij gaf aan trauma's te hebben op het gebied van schoonmaken en huishoudelijk werk. Ze was ermee bezig bij de therapeut maar kon het nog niet doen. Als ik haar toch iets vroeg te doen dan werd ze kwaad en deed de klus met stampen en gooien. Ik kon dit slecht verdragen met mijn hoooggevoelige aard en deed het zelf dan maar in het vervolg. Ik heb haar een keer gezegd dat ik bang voor haar was, maar die reactie die ik daarop kreeg heeft mij wel duidelijk gemaakt dat ik dat soort uitspraken niet meer moest doen. Ik heb haar moeten beloven dat ik dat nooit meer zou zeggen. Anders zou ze er meteen een einde aan maken.
Ik deed alle klusjes in huis dus zelfstandig. Mijn lichaam raakte steeds meer op en ik bleef longontstekingen ontwikkelen met mijn allergische benauwde longen. Dit duurde maar voort en voort en de therapeut werd radeloos. Ze kon mij niet laten opnemen om mij te redden. Geen mogelijkheden in de regio. En de ambulance, die een keer in nood is gekomen toen ik weer bewusteloos viel in huis, kon mij niet meenemen omdat de achtergrond psychsish was. Zowel de lichamelijke als de geestelijke gzondheidszorg stonden machteloos. En ik nog meer.
Verschillende hulpverleners raadden mij aan om voor de zekerheid alles voor een eventueel overlijden op papier te zetten. Ik voelde dat het nodig was. Mijn hart stond af en toe stil en liep onregelmatig en mijn ademhaling stopte er ook vaak vanzelf even mee. Ook was ik regelmatig bewusteloos. Vooral ook tijden zwaardere huishoudelijke taken. Door de schulden die ze had gemaakt bij de PGB en WMO kon ik geen aanspraak meer maken op hulp van buiten af. Ik zat in een noodsituatie. Doch had ik ergens het gevoel, dat hoe zwaar het ook is en voelt, ik ook dit zou redden.
En dat is ook gelukt. Toen ik rond de kerstdagen twee jaar geleden zeer slecht lag is ze vertrokken en weer teruggegaan naar waar ze vandaan kwam. Ze had een huis gevonden op een vage manier. Ze heeft veel spullen meegenomen en haar zogenaamde mishandelaars waar ik haar van heb gered, hebben haar mee helpen verhuizen en ze woont nu een straat verder dan hun. En ik lag alleen doodziek in bed.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
Leven met een handicap
Leven met een handicap
In mijn kindertijd ben ik veel geslagen. En voornamelijk ook op mijn hoofd. Om die reden heb ik een hersenbeschadiging opgelopen. Dit heeft als gevolg dat mijn lichaam hormonaal niet goed werkt. Vanuit de hersenen worden de hormonen niet goed het lichaam in gestuurd. Hierdoor kan ik geen kinderen krijgen en heb ik een vorm van epilepsie. Ik heb een poly-cysteus-ovarium-syndroom waardoor ik hogere kans heb op kwaadaardige ziekten en ben ik onvruchtbaar. Ook heb ik suikerziekte. Ik heb overgewicht gekregen en kan ook heel moeilijk afvallen. Doordat ik mijn gewicht wel onder controle hou heb ik voor de diabetes (type II) geen medicatie en dieet nodig. Ik ben in staat, om dankzij gewichtscontrole de bloedsuikerwaarden binnen normale grenzen te houden. Preventie dus. Iets wat door mijn ziekenfonds al jaren wordt afgestraft omdat ze op de grond dat ik zonder medicatie en dieet de controle kan houden geen prikmaterialen vergoeden en andere diabetesvoorzieningen waar ik toch wel een eind mee geholpen zou zijn.
Als complicatie van de diabetes zijn mijn zenuwen een jaar of tien geleden begonnen met afsterven. Het heeft een lange tijd geduurd voordat men de diagnose dunne vezel neuropathie kon stellen. Ik ben, door de psychische problemen die ik ook had, vaak uitgelachen en als aansteller de deur uit gestuurd. Toch ben ik blijven aandringen bij artsen. Ik voelde zelf dat er lichamelijk iets niet goed zat. Nadat een goede neuroloog mij serieus had genomen en een expert opinion had aangevraagd bij een arts die onderzoek had gedaan naar zenuwproblemen bij diabetes werd de diagnose gesteld. In die tijd kon ik al amper meer lopen. Ik liep regelmatig met een stok. Omdat de gevolgen van zenuwschade bij mij is dat de zenuwen signalen naar de spieren ook niet altijd goed doorgeven. Ik zak dus soms ineens door de benen heen.
De manier om de zenuwschade onder controle te houden is goed letten op een evenwichtige voeding. Toen ik samenwoonde met de jonge vrouw die mij oplichtte had ik bijna geen toegreep op voeding. De gevolgen leg ik uit in het volgende gedeelte
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
In mijn kindertijd ben ik veel geslagen. En voornamelijk ook op mijn hoofd. Om die reden heb ik een hersenbeschadiging opgelopen. Dit heeft als gevolg dat mijn lichaam hormonaal niet goed werkt. Vanuit de hersenen worden de hormonen niet goed het lichaam in gestuurd. Hierdoor kan ik geen kinderen krijgen en heb ik een vorm van epilepsie. Ik heb een poly-cysteus-ovarium-syndroom waardoor ik hogere kans heb op kwaadaardige ziekten en ben ik onvruchtbaar. Ook heb ik suikerziekte. Ik heb overgewicht gekregen en kan ook heel moeilijk afvallen. Doordat ik mijn gewicht wel onder controle hou heb ik voor de diabetes (type II) geen medicatie en dieet nodig. Ik ben in staat, om dankzij gewichtscontrole de bloedsuikerwaarden binnen normale grenzen te houden. Preventie dus. Iets wat door mijn ziekenfonds al jaren wordt afgestraft omdat ze op de grond dat ik zonder medicatie en dieet de controle kan houden geen prikmaterialen vergoeden en andere diabetesvoorzieningen waar ik toch wel een eind mee geholpen zou zijn.
Als complicatie van de diabetes zijn mijn zenuwen een jaar of tien geleden begonnen met afsterven. Het heeft een lange tijd geduurd voordat men de diagnose dunne vezel neuropathie kon stellen. Ik ben, door de psychische problemen die ik ook had, vaak uitgelachen en als aansteller de deur uit gestuurd. Toch ben ik blijven aandringen bij artsen. Ik voelde zelf dat er lichamelijk iets niet goed zat. Nadat een goede neuroloog mij serieus had genomen en een expert opinion had aangevraagd bij een arts die onderzoek had gedaan naar zenuwproblemen bij diabetes werd de diagnose gesteld. In die tijd kon ik al amper meer lopen. Ik liep regelmatig met een stok. Omdat de gevolgen van zenuwschade bij mij is dat de zenuwen signalen naar de spieren ook niet altijd goed doorgeven. Ik zak dus soms ineens door de benen heen.
De manier om de zenuwschade onder controle te houden is goed letten op een evenwichtige voeding. Toen ik samenwoonde met de jonge vrouw die mij oplichtte had ik bijna geen toegreep op voeding. De gevolgen leg ik uit in het volgende gedeelte
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
De grote ommekeer richting geluk en toekomst
De grote ommekeer richting geluk en toekomst
Toen die jonge vrouw die mij opgelicht had was vertrokken kerst 2008 lag ik op sterven. Ik was voor de zoveelste keer naar de eerste hulp gegaan vanwege benauwdheid en een longontsteking. Het nadeel voor mij was dat ik de wiet die ik als pijnstiller krijg rook met shag. Dat is een nadeel voor mijn allergische longen. Deze eerste hulp arts raadde mij aan een waterpijp te gaan proberen.
Ik had echter weinig verstand van dat soort zaken en kende iemand uit de tijd van die jonge vrouw die ooit bevriend was met haar die daar wel verstand van had. Ik heb hem via internet benaderd. Hij probeerde het mij uit te leggen via webcam.
Ook vroeg hij hoe het ging. Ik ben een vrouw van de waarheid en vertelde hem hoe de stand van zaken was. Hij twijfelde geen moment en is drie uur gaan rijden om naar mij toe te komen. En dat terwijl hij mij amper kende.
Hij heeft een zware mantelzorgtaak op zich genomen vanaf die dag. Hij heeft mij in het begin letterlijk eten en drinken moeten geven. Hij heeft dit heel warm en zorgzaam gedaan. Vol met respect en acceptatie van wie ik ben. Ik ben vanaf die dag langzaam weer iets meer op de been gaan komen. Nu, twee jaar verder, gaat het nog steeds moeizaam en ben ik nog erg moe, maar ik ga met de dag vooruit.
Het mooiste wat hij mij elke dag weer laat zien is dat ik het waard ben om te leven en er te zijn. Hij laat mij zien dat ik een mooi waardevol persoon ben die er mag zijn op aarde. Hij heeft mij niet alleen met de voeten op de aarde gezet maar ook de mooie kanten laten zien van de wereld. Een kant waar ik nog niet echt kennis mee heb kunnen maken. Hij helpt mij met dagelijkse dingen en met de opbouw van mijzelf en wie ik ben. Hij helpt mij sterk op de aarde te staan zodat ik anderen nog beter kan helpen. Hij heeft mij in contact gebracht met mijn hart, die zo slecht nog niet is. Hij heeft mij lessen gegeven die mij verwonderen. Hij heeft mij geleerd hoe ik mijzelf kan zien zoals God het ziet en mij duidelijk gemaakt dat wat ik op aarde doe een toevoeging is. Hij leert mij relativeren en in een nieuw licht zetten. Hij leert mij leven. Ik heb geluk, rust en vrede mogen ervaren en heb al twee jaar lang een hele grote glimlach op mijn gezicht, van oor tot oor, omdat ik deel mag uitmaken van het leven en het feit dat ik leef. Ik kan, na 42 jaar ellende en lijden eindelijk zeggen dat ik gelukkig ben. Ik leef en ben gelukkig.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
Toen die jonge vrouw die mij opgelicht had was vertrokken kerst 2008 lag ik op sterven. Ik was voor de zoveelste keer naar de eerste hulp gegaan vanwege benauwdheid en een longontsteking. Het nadeel voor mij was dat ik de wiet die ik als pijnstiller krijg rook met shag. Dat is een nadeel voor mijn allergische longen. Deze eerste hulp arts raadde mij aan een waterpijp te gaan proberen.
Ik had echter weinig verstand van dat soort zaken en kende iemand uit de tijd van die jonge vrouw die ooit bevriend was met haar die daar wel verstand van had. Ik heb hem via internet benaderd. Hij probeerde het mij uit te leggen via webcam.
Ook vroeg hij hoe het ging. Ik ben een vrouw van de waarheid en vertelde hem hoe de stand van zaken was. Hij twijfelde geen moment en is drie uur gaan rijden om naar mij toe te komen. En dat terwijl hij mij amper kende.
Hij heeft een zware mantelzorgtaak op zich genomen vanaf die dag. Hij heeft mij in het begin letterlijk eten en drinken moeten geven. Hij heeft dit heel warm en zorgzaam gedaan. Vol met respect en acceptatie van wie ik ben. Ik ben vanaf die dag langzaam weer iets meer op de been gaan komen. Nu, twee jaar verder, gaat het nog steeds moeizaam en ben ik nog erg moe, maar ik ga met de dag vooruit.
Het mooiste wat hij mij elke dag weer laat zien is dat ik het waard ben om te leven en er te zijn. Hij laat mij zien dat ik een mooi waardevol persoon ben die er mag zijn op aarde. Hij heeft mij niet alleen met de voeten op de aarde gezet maar ook de mooie kanten laten zien van de wereld. Een kant waar ik nog niet echt kennis mee heb kunnen maken. Hij helpt mij met dagelijkse dingen en met de opbouw van mijzelf en wie ik ben. Hij helpt mij sterk op de aarde te staan zodat ik anderen nog beter kan helpen. Hij heeft mij in contact gebracht met mijn hart, die zo slecht nog niet is. Hij heeft mij lessen gegeven die mij verwonderen. Hij heeft mij geleerd hoe ik mijzelf kan zien zoals God het ziet en mij duidelijk gemaakt dat wat ik op aarde doe een toevoeging is. Hij leert mij relativeren en in een nieuw licht zetten. Hij leert mij leven. Ik heb geluk, rust en vrede mogen ervaren en heb al twee jaar lang een hele grote glimlach op mijn gezicht, van oor tot oor, omdat ik deel mag uitmaken van het leven en het feit dat ik leef. Ik kan, na 42 jaar ellende en lijden eindelijk zeggen dat ik gelukkig ben. Ik leef en ben gelukkig.
Brigitte Schrijvers
Girorekening: 5152134
vlindertje.noodkreet@gmail.com
Abonneren op:
Posts (Atom)